historia rasy

Istnieją różne wersje dotyczące powstania rasy. Jedna z nich mówi, że rasa wywodzi się od bullterrierów, psów wyhodowanych do walki z bykami. AKC, a następnie FCI uznały rasę Staffordshire Terrier w 1936 roku. W 1972 roku nazwę zmieniono na American Staffordshire Terrier.

Historia rasySkąd się wziął Amstaff? Wiele ludzi na pewno często zadawało sobie to pytanie. Otóż Amstaff, jak przepuszczają historycy został skrzyżowany z Buldogiem, z czego powstał "Biały Bullterrier". Inni zaś twierdzą, że Buldog został skrzyżowany ze Starym Angielskim Terierem i Boston Terierem co dało Bull and Teriera.
Pochodzenie tejże rasy, jest takie same jak Bullteriera. W XVIII i XIX w. w Anglii ulubioną rozrywką Amstaffów były walki zwierząt. Na specjalnych arenach, pies walczył z niedźwiedziem, bykiem, nawet lwem, ale najczęściej z drugim psem. Najbardziej przydatny do tego sportu okazał się właśnie "Bull and Terier". Uchwałą Brytyjskiego parlamentu z 1835r. widowiska te zostały zakazane. Brytyjscy imigranci, masowo napływający w połowie XIXw. do Stanów Zjednoczonych przywieźli ze sobą Bull and Teriery i zaczęli na nowym terenie, uprawiać swój ulubiony "SPORT".
Te walczące psy nazwano: Pit Bull Terier, Pit - Dog (Pit - arena do walki), American Bull Terier, Staffordshire Terier, Yankee Terier lub Half and Half.
Amerykanie importowali z Anglii dużo Bull Terierów, krzyżowali je być może z Bokserem lub BullTerierem tak, aż pies ten stał się większy i mocniejszy od swych przodków. W roku 1880 opracowano regulamin walk psów, założono księgę hodowlaną i powołano do życia United Kennel Club. Do dziś do tej organizacji należą Ci, którzy hodują Pit Bull Teriery. Rasa ta stosunkowo późno trafiła do Europy. W roku 2000, obchodziliśmy dość skromny jubileusz, gdyż piętnaście lat temu Amstaff zawitał do Polski. Pani Małgorzata Jurek importowała wtedy pierwszą sukę tejże rasy, Ch. Hamsbra's Cindy. Suka ta szybko uzyskała Tytuł Czempiona Polski. Następne Amstaffy dotarły do Polski z Niemiec. Były to pręgowane i złoto - rude zwierzęta, które dały początek hodowli. Późniejsze importy przybyły z Czechosłowacji, ze znanej hodowli Alet. Była to suczka Santa Fe importowana przez państwa Lewandowskich, oraz jej miotowy brat Superman. Był to rok 1990. Wkrótce pies pana Mariusza Witko, Superman uzyskał Tytuł Czempiona Polski (1992). Następne importy nastąpiły szybko, były to Kim Of Dynamic, sprowadzona przez pana Waldemara Poplowskiego, suka z Niemiec podobnie jak następna, Hagele's Elektra pani Alicji Janeczek. W 1991r. urodził się pierwszy miot American Staffordshire Terierów z przydomkiem "Z Antuszy" u państwa Lewandowskich. Matka była Santa Fe Alet, ojcem zaś pies z Austrii Rosenaner's Dragon Spirit. Rasa ta wywodzi się najdokładniej ze Stanów Zjednoczonych.




Historia rasy
Źródło: Andrzej Jędrasiak "Psy bojowe" 

Historia rasy

 

Pitbull powstał jako eksperyment w hodowli, którego celem było wykreowanie walczącego psa pełnego szybkości, siły i wytrzymałości, odporności na ból oraz dużej siły szczęk. Walczące psy typu buli i terier istnieją od ponad stu pięćdziesięciu lat. Pitbull jak też jego wersja wystawowa AICC amstaff, równolegle z angielskim stafikiem, boston terierem i bulterierem mają wspólne genetyczne pochodzenie. Jest ono głęboko zakorzenione nie tylko w psich walkach. Przodkowie tych psów walczyli z bykami, niedźwiedziami i innymi psami, a nawet lwami. Buldog, który po części stworzył obecnego pita, nie był tym ociężałym, pokracznym psem, jakiego znamy dzisiaj. Ten buldog sprzed kilku wieków był zwinnym, muskularnym psem średniego wzrostu, używanym do szczucia na psy, byki i niedźwiedzie. Buldogi były podziwiane za swoją nieustępliwość, odwagę i wytrzymałość na ból, czyli za wszystkie atrybuty wymagane od psów walczących z przeciwnikami wielokrotnie od nich większymi. Obrazy z tam tych czasów pokazują nam buldoga jako psa bardzo przypominającego swoim wyglądem dzisiejszego pitbulla. To podobieństwo w wyglądzie spowodowało, że wielu amerykańskich hodowców tej rasy uważa, iż współczesny pitbull nie ma wcale w sobie do mieszki krwi teriera. W licznych amerykańskich książkach i opisach występuje on po prostu pod nazwą buldog. Publikacje te czasami prezentują tezę, że pitbull to w rzeczywistości oryginalny średniowieczny buldog z Wysp Brytyjskich. Większość jednak źródeł historycznych nie potwierdza tej teorii. Istnieje wiele dowodów potwierdzających robienie krzyżówek buldogów i terierów. Powodem mieszania tych ras była chęć zwiększenia szybkości i sprawności u bądź co bądź potężnych buldogów poprzez dodanie zdolności łowczych ówczesnych terierów. Wczesne brytyjskie buldogi nie były krzyżowane wyłącznie z terierami. Przysłowiowa nieustępliwość i zaciętość w walce były tak bardzo podziwiane u buldogów, że próbowano wszczepić owe cechy, nawet tak odmiennym psom, jak wyścigowe greyhoundy, krzyżując je z buldogami. Inne krzyżówki doprowadziły do powstania całkiem odrębnych nowych ras, czego przykładem jest bulmastiff, krzyżówka buldoga i angielskiego mastiffa. Walki z bykami i niedźwiedziami zostały w Anglii zakazane tzw. humanitarnym aktem parlamentarnym z 1835 roku. Wtedy to właśnie walki psów, chociaż wcale nie nowe, stały się bardziej popularne częściowo z powodu powyższego aktu, a częściowo z racji tego, że można je było organizować w tajemnicy dużo łatwiej niż walki z dużymi zwierzętami. Buldog, tak idealnie nadający się do walk z bykami i niedźwiedziami, okazał się trochę zbyt powolny do walk psich. Potrzeba było u psów więcej sprytu i szybkości, aby przyciągnąć widzów do tych widowisk. Polujące teriery z tamtych czasów wspaniale nadawały się do tego celu, gdyż posiadały nie tylko wrodzoną wolę walki z innymi zwierzętami, lecz także wytrzymałość i odwagę. Krzyżówki zaciekłych buldogów z agresywnymi terierami stały się w tamtych czasach chlebem powszednim. Teriery przez długi czas były używane do polowań i atakowania różnych zwierząt. Foksteriery towarzyszyły sforom innych psów myśliwskich, w chodząc do nor i zabijając, bądź też wypłaszając z nich lisy. Terierów używano również do polowań na borsuki, wydry i inne zwierzęta. Często także wykorzystywano je do tępienia szczurów. Ich szybkość i zajadłość w polowaniach na te gryzonie sprawiały, że były one bardzo użyteczne w czasach, gdy szczury stanowiły główną plagę. Większość źródeł podaje, że bulterier powstał ze skrzyżowania obecnie wymarłego już białego teriera angielskiego przypominającego kształtem i rozmiarami manchester teriera z buldogiem. Inni znawcy tematu twierdzą, że różne rodzaje terierów były krzyżówek buldogami. Podtrzymując tę tezę, pokazują oni, że niektóre odmiany bulterierów mają szorstką sierść, podczas gdy inne gładką oraz całą gamę kolorów niespotykaną ani u buldogów, ani też u wyżej wspomnianego białego teriera angielskiego. Tak więc współczesny pitbull pomimo marginalnych poglądów, że to kopia średniowiecznego buldoga z pewnością jest wynikiem krzyżowania buldogów z terierami. Nie jest on jednak jedynym, którego można by zakwalifikować jako buli i teriera. James Hinks stworzył rasę niezmiernie popularnego białego bulteriera, z jego świńsko jajowatym łbem. Hinks nie tylko skrzyżował buldoga z białym angielskim terierem, ale prawdopodobnie dodał też trochę krwi" dalmatyńczyka i pointera hiszpańskiego. W późniejszym czasie dodano jeszcze do wspomnianej krzyżówki Hinksa trochę domieszki" wczesnego staffordshire bulteriera, z białej uzyskując odmianę kolorowego bulteriera. Mały, elegancki boston terier także wywodzi się z krzyżówek buldoga z terierem. Staffordshire bulterier (nazywany potocznie staffbullem, staffybullem lub po prostu stafikiem) jest, można by powiedzieć, najczystszym i najstarszym rezultatem krzyżówek buldoga z terierem. Został on uznany jako rasa przez angielski Kennel Ciub w 1935 roku, a przez amerykański dopiero w 1974 roku. Warstwy robotnicze hrabstwa Staffordshire w centralnej Anglii od wielu pokoleń lubowały się w "krwawych sportach", a obszar ten słynął z walczących psów. Wielu z tych psich wojowników trafiło ze Staffordshire do Ameryki, gdzie odegrały kluczową rolę w tworzeniu amerykańskiego pitbulteriera i później jego odmiany ze związku AKC amerykańskiego Staffordshire teriera. Współczesny staffik jest niższy i ogólnie mniejszy zarówno od pita jak i amstaffa. Anglicy, mający poczucie winy za wyhodowanie rasy walczącej, współcześnie odcinają się od swojej przeszłości, dając temu wyraz między innymi w zakazie hodowli pita i amstaffa (traktując je słusznie jako jedną i tę samą rasę), jak też w po zostawianiu nie ciętych uszu u swojego angielskiego stafika.

Fragment książki "Pitbull-Amstaff. Wściekła bestia czy fenomen psiego gatunku" Daniela Capricorn

 

Historia rasy w Polsce

W 1985 pierwszy stafford zawitał do Polski. Pani Małgorzata Jurek importowała wówczas pierwszą sukę tej rasy, Ch. Hamsbra's CINDY. Suka ta szybko uzyskała tytuł Championa Polski, zdobyła też sześciokrotnie CACIB. Po kilku próbach uzyskania potomstwa okazało się, że jest niepłodna. Następne staffordy dotarły do Polski z Niemiec. Były to pręgowane i złoto rude zwierzęta, które dały początek hodowli. Późniejsze importy przybyły z Czechosłowacji, ze znanej hodowli Alet. Była to suka SANTA FE importowana przez państwa Lewandowskich oraz jej miotowy brat SUPER MEN. Był to rok 1990. Wkrótce pies pana Mariusza Witko, SUPERMEN uzyskał Tytuł Championa Polski(1992). Następne importy nastąpiły szybko, były to Kim of Dynamic, sprowadzona przez pana Waldemara Popłowskiego, suka z Niemiec podobnie jak następna, Hagele's Elektra pani Alicji Janeczek. Następny import, to przybyły z Holandii pies Chasqui Torpedo. W 1991 roku urodził się pierwszy miot american staffordshire terrierów z przydomkiem "z Antuszy" u państwa Lewandowskich. Matką była SANTA FE Alet, ojcem zaś pies z Austrii Rosenaner's Dragon Spirit. Wkrótce to połączenie zostało powtórzone. Pierwsze importy z ojczyzny rasy do Polski sprowadziła Pani Małgorzata Jurek. Pochodziły ze znanej hodowli pani Marschy Wood. Wood's E Z Coral Seaster suka błękitna z białytni znaczeniami oraz pies Wood's EXCALIBUR' HERO błękitny pręgowany z niewielką ilością bieli. Obydwa psy szybko z robiły swoje championaty a Coral miała również zagraniczne sukcesy wystawowe int, Ch.! Pochodzące z jednej z liczących się hodowli amerykańskich, dały inbredowane mioty w hodowli Florida w Poznaniu. EXCALIBUR HERO, zwany Czesiem, dał też mioty z sukami niemieckimi, jugosłowiańskimi importowanymi do Polski, oraz pierwszymi krajowymi, urodzonymi po innych psach. Był też wykorzystywany do inbredów przez; hodowców mających suki z europejskim rodowodem. W wielu rodowodach krajowych powtarza się jego imię. Prasa amerykańska wskazywała na hodowlę Woods jako liczącą się zwłaszcza wśród amstaffów niebieskich i niebieskich pręgowanych. To umaszczenie zdominowało też w poznańskiej Floridzie. Hodowle tej modnej rasy zaczęły wyrastać jak grzyby po deszczu. Wymienić należy "Samotnię Christa" Państwa Pomiemych, jako że hodowcy ci poszukują stale reproduktorów do swych suk w czołowych zachodnioeuropejskich hodowlach. W roku 1993 zostaje sprowadzona do Polski kolejna para amstaffów ze Stanów Zjednoczonych. Są to Kar Ron ZBIR oraz Fraja Ec HILARY, przywiezione przez Panią Małgorzatę Supronowicz. Psy te szybko zrobiły swoje championaty. ZBIR ponadto jest staffordem, który zdobył parokrotnie tytuł Best in Show na wystawach w Polsce. Jeszcze częściej był zwycięzcą grupy terrierów. Para ta dała dwa mioty, z czego pierwszy właśnie wszedł do klasy otwartej (1995). Z pewnością najbardziej widoczny na wystawach z pierwszego miotu był Sasquahanna OBIBOK pana Andrzeja Patatyna. Szybko zrobił Młodzieżowy Championat Polski. W klasie otwartej od początku zajmuje czołowe miejsca. Był zwycięzcą grupy Terrierów oraz Best in Show. Często o pierwsze miejsce walczy z również młodym i dobrze zapowiadającym się Wood's E Z Forest BLACK DRAGON. Młodego Woods'a sprowadziła wierna tej hodowli p. Małgorzata Jurek. Znany jako Smok przyjechał w towarzystwie swej pół siostry Wood's E Z Forest Stary Nite. Obydwa młode importy do Floridy są po wspólnym ojcu i odznaczają się czarną (buffalo) z białymi znaczeniami maścią. Gdy piszę te słowa są już Championami. Obydwa też dały pierwsze potomstwo. Młoda czarna z białymi znaczeniami suka została pokryta pierwszym samcem zakupionym z Woods do Floridy Excalibur Hero. Z kolei błękitne córki pierwszych Woods'ów mogły być kryte przez Zbira. Tak stało się w młodej hodowli z Jordanu Państwa Obidzińskich, której początek dała BLOODY MARY Blue Florida. Do Zbira trafiło też wiele suk o europejskim pochodzeniu, również urodzonych w Polsce po importach z Czech i z Zachodu. Hodowla tej rasy rozwija się bardzo dynamicznie. Warto przypomnieć, że w 1990 roku na prestiżowej wystawie w Poznaniu (FCI) były zgłoszone tylko cztery american staffordshire terriery, wszystkie urodzone w Europie po europejskich rodzicach. Obecnie na wszystkie wystawy międzynarodowe w Polsce zgłasza się po około czterdziestu psów i suk tej rasy. Większość z nich ma rodowody zdominowane przez zwierzęta z USA, często importowane do Polski. Wiele rodzimych psów to efekt krycia urodzonych w kraju suk psami z zachodnio europejskimi, wybranymi przez ambitnych hodowców spośród bardzo licznej Populacji europejskich amstaffów. Tak hodują kennele z Antuszy, z Samotni Christa. Mają też na swym koncie sukcesy zagraniczne. Również hodowla WolStaff hoduje w podobny sposób i jej sukcesy są widoczne na krajowych ringach. Sporo amstaffów rodzi się w Polsce, w większości po krajowych sukach i importowanych psach. Zwierzęta pochodzące z kryć wyjazdowych są w mniejszości. Baza hodowlana stale się jednak powiększa, zaś znane importy wywierają znaczny wpływ na typ czołówki polskich amstaffów. Niewiele importuje się suk, niewiele też urodzonych w kraju samców uzyskuje znaczenie jako reproduktorzy. Jest to może specyfika bardzo dynamicznego rozwoju hodowli rasy jeszcze dziesięć lat temu w Polsce nieznanej, dziś jednej z najpopularniejszych na wystawach. Na Klubowej Wystawie Terrierów w Chorzowie'95 Młodzieżowy Best in Show przypadł w udziale Scarlet O'Hara z Antuszy p. Lewandowskich. Występują, jak na całym świecie, typy american staffordshire terriera ścierające się na ringach. Wyższe, często wysokie, stoją obok przysadzistych, ciężkich Tylko niektóre łączą urodę obu typów.

Fragment książki "Teriery typu bull" Andrzeja Jendrasiak